Hij kwam binnen als een schuchtere Spanjaard met een grote taalbarrière. Inmiddels is Miguel Rodríguez (22) uitgegroeid tot een publiekslieveling. Het is de hoogste tijd voor een vernieuwde kennismaking. Alles over Spaanse pleintjes, zijn liefde voor Canela en Europese dromen. “Mijn grootste wens is dat na die Europese avonden heel Europa weet wie FC Utrecht is.”
Dit verhaal start in Galicië. Nabij Ría de Vigo, omringd door groen, heuvels en bergen. Volgens de officiële statistieken wonen er nog geen dertigduizend mensen in Redondela. Eén van hen speelt op dit moment betaald voetbal: Miguel Rodríguez. Tijdens de zeldzame momenten dat hij terug is in zijn geboortestad, wordt hij door iedereen herkend. Bij de bakker, de slager en in de supermarkt slaan ze hem op de schouder en volgen ze de uitslagen van FC Utrecht nauwlettend. “In Redondela weten ze nu alles van Heracles Almelo en SC Heerenveen.”
In mooie, Engelse volzinnen vertelt Rodríguez over zijn Spaanse jaren. Dat is op zichzelf bijzonder. De eerste keer dat we hem spraken, vorig jaar zomer net na zijn overstap, was communiceren nog lastig. “Ik heb het eerste interview nog op mijn telefoon staan. Dat was zó slecht…”, zegt hij ruim een jaar later lachend. “Ik had wel Engelse les gehad in Spanje, maar het was onvoldoende. Ik begreep de vragen niet eens. Hier in Nederland werd ik gedwongen Engels te spreken. Met mijn teamgenoten, de trainer, maar ook in de supermarkt. Nu voel ik me veel comfortabeler.”
Zonder taalbarrière is het tijd voor een hernieuwde kennismaking. Wie is toch die buitenspeler die in een jaar tijd de harten van Stadion Galgenwaard veroverde? We gaan terug naar Redondela. In het noorden van Spanje wordt Miguel geboren in een gezin van drie kinderen. Hij heeft een oudere zus en een broertje dat slechts anderhalf jaar jonger is. Met die laatste is hij onafscheidelijk: Miguel, zijn broertje en een bal.
“Als kleine jongen woonden we naast een parkje. Daar had je een futsalveld voor kinderen. Als we uit school kwamen, renden we ernaartoe. Tot een jaar of elf hield mijn moeder ons nog goed in de gaten. Daarna kregen we vrijheid. In Spanje leven kinderen veel meer buiten. Er zijn zomerdagen geweest dat ik om twee uur ’s nachts nog op dat veldje stond. Alles was voetbal. Op vakantie namen we altijd een bal mee. We voetbalden aan weerszijden van de straat of zelfs in een restaurant. Ik vond het geweldig. Mijn broer en ik kwamen allebei in de opleiding van Celta de Vigo terecht. Hij kon goed voetballen, maar is uiteindelijk gaan studeren. Ik ben mijn droom achternagegaan.”
Spanje Onder 16
De kleine Miguel wil prof worden. Hij komt geregeld in het Estadio Balaídos, maar staat liever zelf op het veldje. Een droom gaat in vervulling als hij op tienjarige leeftijd in de opleiding van Celta terechtkomt. En daar blijft het niet bij. De behendige aanvaller maakt indruk en komt al jong op de radar van de Spaanse voetbalbond. Met zijn lange haren krijgt hij een uitnodiging voor Spanje Onder-16.
“Dat moment herinner ik me nog heel goed. Ik dacht alleen maar: wauw! Het was zo groot, zo bijzonder. In Spanje heb je ontzettend veel getalenteerde voetballers. Kijk alleen maar naar het huidige FC Barcelona. Het was echt speciaal. Later heb ik in meerdere nationale teams gespeeld en werd ik zelfs aanvoerder. Ik voelde de trots van mijn familie en van de mensen in mijn stad.”
Een doorbraak bij Celta de Vigo kon niet uitblijven. In 2020, op zeventienjarige leeftijd, debuteert hij in het eerste elftal. Vervolgens speelt Rodríguez zijn wedstrijden in zowel het beloftenteam als het eerste. Hij zit dicht tegen een absolute doorbraak aan, maar kiest vorig jaar zomer voor een nieuwe stap: FC Utrecht. Daarbij neemt hij zelfs een nieuwe identiteit aan.
“Haha, je doelt op mijn kapsel,” zegt hij lachend. “Ja, dat was crazy. Ik wilde altijd lang haar hebben. Op oude foto’s zie je dat ik het net zo droeg als Kolbein (Finnsson, red.). Altijd met een staart; dat was mijn handelsmerk. Mijn moeder werd er soms gek van: zij moest het altijd kammen. Toen ik naar Nederland ging, heb ik het afgeknipt. Tijd voor een nieuwe Miguel.”
Canela
Een nieuwe fase in zijn leven. Voor het eerst op zichzelf, in een heel nieuw land. Voor familieman Rodríguez is dat in de eerste maanden wennen, zeker wanneer de herfst zijn intrede doet en Nederland na het avondeten binnenblijft. Inmiddels voelt dat heel anders.
“Deze zomer stapte ik in Spanje op het vliegtuig naar Nederland en zei ik: ik ga naar huis. Utrecht is mijn thuis. Zo voelt dat ook echt. Ik heb het hier enorm naar mijn zin. Ik heb vrienden, mijn vriendin en mijn familie komt geregeld langs. En een groot verschil maakt mijn hondje.”
Wie weleens op het Instagram-profiel van de aanvaller heeft gekeken, kent haar al: zijn opvallend fotogenieke hond.
Ze heet Canela. “Dat is het Spaanse woord voor kaneel. Ze heeft zo’n mooie kaneelkleurige vacht. Voor mij is ze familie. Als ik thuiskom, staat ze op me te wachten. Een hond is honderd procent liefde. Ik ben alles voor haar. Mensen die geen hond hebben zullen het misschien niet begrijpen, maar voor mij is ze familie. Ik ben nooit alleen. Canela is er.”
En dus kan het zomaar gebeuren dat voorbijgangers plots de vleugelflitser met zijn beste kompaan tegenkomen. Aan de wandel. Dan gebeuren er bijzondere dingen.
“Canela valt op. Mensen vinden haar leuk, mooi. Wildvreemden komen naar ons toe om haar te aaien of een foto te maken. Dat gebeurt echt! Even later hoor je dan: jij bent toch die voetballer? Op straat is de hond populairder dan ik.”
Betis
De viervoeter zal haar baasje de komende periode geregeld moeten missen. FC Utrecht – en dus Rodríguez – wacht een vol programma. De focus ligt in eerste instantie op de VriendenLoterij Eredivisie.
“Het is heel simpel: via de competitie kunnen we ons plaatsen voor Europees voetbal. Dat is elk jaar het doel. Fysiek kan het zwaar zijn, mentaal ook. Maar er zijn geen excuses. Ik begon dit seizoen met een blessure. Daar heb ik enorm van gebaald. Toch moest de knop om. Er is nog zoveel om voor te spelen. De komende maanden draaien vooral om herstellen en focus. We moeten ook dit weekend weer laten zien waarom we vorig jaar als vierde zijn geëindigd.”
Vervolgens gaat de Europese campagne weer verder. Iets waar de kleine Miguel met zijn lange haren altijd al van droomde.
“Celta de Vigo speelde geregeld Europees voetbal. Ik was ballenjongen bij die wedstrijden en heb eens midden op het veld gestaan om dat grote doek heen en weer te wapperen. Dan hoor je die hymne… Dat is echt speciaal. Ik hoopte dat ik het ooit eens mee zou maken. Maar dat is lang niet iedereen gegeven. Dus ik ben heel dankbaar voor deze kans.”
Later dit jaar keert Rodríguez terug in Spanje. Betis Sevilla is dan de tegenstander. Een kleine twinkeling verschijnt in zijn ogen.
“Natuurlijk had ik liever tegen Celta gespeeld, maar dat kan altijd nog in een volgende ronde. Het is bijzonder om terug te keren in Spanje. Er zal veel familie die kant op reizen, het is maar twee uur met het vliegtuig. Ze willen sowieso geen Europees duel missen.”
“In Spanje zullen ze me nog wel kennen. Daar ben ik die jongen van Celta die naar Nederland ging. Ze zullen benieuwd zijn hoe het met me gaat, ze zullen me volgen. Ik moet me laten zien. Mijn grootste wens is dat na die Europese avonden heel Europa weet wie FC Utrecht is.”
Dat komt later. Eerst de VriendenLoterij Eredivisie. Rodríguez klapt in zijn handen, alsof hij wil zeggen: we gaan ervoor!
“Ik ben misschien wat ouder. Ik woon in een ander land, heb korter haar en spreek Engels, maar in feite ben ik nog steeds dat jongetje uit Redondela. Ik wil zoveel mogelijk voetballen. Wat dat betreft val ik dit seizoen met mijn neus in de boter.”
