"Papa, vandaag mag ik mee naar het stadion, toch?" Sammy is 4 jaar. Ik heb het nog een tijdje weten te rekken, maar ik vind dat de tijd nu rijp is. Hij is er klaar voor. Hij weet wat de clubkleuren zijn, hij kent verschillende liedjes en hij begrijpt in welk doel we moeten scoren.
Daar gaan we dan: voor het eerst opa, vader en kleinzoon op weg naar de Galgenwaard. Ik kijk mijn vader aan en we voelen dat dit een speciale dag is in ons leven.
Sammy heeft een rood-witte das om en is uitgelaten. Opa en ik zijn iets stiller. Mijn gedachten gaan naar een koude wintermiddag op 20 december in 1992. Ik was 8 jaar. De dag dat ik met Johan de Kock het veld opliep als mascotte tegen Cambuur Leeuwarden. De club uit Friesland met een levensgevaarlijke spits in de selectie, Michael Mols.
Als we uit de bus stappen roept Sammy: "Daar is het stadion, papa!" De eerste traan rolt over mijn wang. Ik houd zijn hand stevig vast en eenmaal boven zeg ik wat mensen gedag en vertel dat ik mijn zoon heb meegenomen. Hij geeft de mensen die bij mij staan een handje. "Ik ben Sammy". Hij steelt niet alleen mijn hart, zal ik maar zeggen.
Mijn vader kijkt me aan en hij geeft aan dat dit het moment van mij en mijn zoon is. Ik pak mijn zoons hand stevig vast en we lopen naar binnen. Ik zie zijn mond open gaan. "Wat een hoop stoeltjes, papa!" Alles gaat door me heen. Wat overheerst is kippenvel en het gevoel van trots. We zoeken de stoeltjes op. Vak U rij 19. De wedstrijd begint en we winnen met 1-0! Sammy heeft de tijd van zijn leven en ik zie dat hij hetzelfde vuur en dezelfde passie in zich heeft als mijn vader en ik.
Van vader op zoon. Wat een emotie. De passie voor je club overdragen aan de volgende generatie is iets magisch. Je deelt een stuk van jezelf, een stuk van je identiteit. Het is niet alleen het voetbal. Het is vooral het samenzijn.
Mijn opvoeding heeft plaatsgevonden in de Galgenwaard. Daar had ik de gesprekken met mijn vader over school, mijn vrienden en over mijn leven. Als je 20 jaar elke wedstrijd samen naar het stadion gaat, maak je een hoop mee. Het geluk in ons leven hebben we gevierd en het verlies hebben we daar verwerkt.
Mijn vader en ik hebben afgesproken dat de dingen die in het stadion gebeuren in het stadion blijven. Mijn moeder wilde niet alles weten. Zij vertrouwde erop dat mijn vader goed voor mij zorgde en dat ik uit de problemen bleef. Dat lukte niet altijd, maar daar word je een man van.
De geschiedenis herhaalt zich. Nu ben ik de vader en neem ik mijn zoon mee. Nu is het mijn vrouw die niet alles wil weten en mij vertrouwt dat er niks met Sammy gebeurt en dat hij uit de problemen blijft. Dat zal mij ook niet altijd lukken, maar daar wordt Sammy een man van.
FC Utrecht, van generatie op generatie.
